سلامتی سه تن عفت ناموس وطن

سلامتی خیار نه به خاطره خودش به خاطره سه حرف آخرش یار

سلامتی گاو نه به خاطره اینکه می گه من به خاطر اینکه می گه ما

سلامتی سگ نه به خاطره خودش به خاطره وفاش

 سلامتی کرم خاکی نه به خاطر کرم بودنش به خاطره خاکی بودنش

 سلامتی پرچم که سه رنگه عشق که دو رنگه رفیق که یه رنگه

سلامتی دیوار که مثل بعضی از رفیقا پشت آدم و خالی نمی کنه

سلامتی هر چی نامرده که اگه نبودن مردا معلوم نمی شدن

سلامتی باغچه که گل اش شما باشین خارشم ما باشیم

           من بی تو تا دنیاست  دنیای ندارم             

چون سنگ خاموشم وغوغایی ندارم

                  ای سایه سار ظهر گرم بی ترحم                   

جز سایه دستان تو جایی ندارم

                     تو ابروی خاکی و وحیثیت خاک                     

دریا تویی من جز تو دریایی ندارم

           خورشیدچشم توست وچشمان توخورشید        

تا نشکوفه چشم تو فردایی ندارم

وقتی عطش می بارد از ابر شترون

جز نام الی تو اوایی ندارم

              شمشیرها را گو بنارند از سر بعض                           

 از عشق ما جز این تمنایی ندارم  

من وقتی به دنیا می آیم سیاه هستم...

وقتی رشد می کنم سیاه هستم ...

وقتی زیر آفتاب می مانم سیاه هستم ...

وقتی احسس سرما می کنم  سیاه هستم...

وقتی می ترسم سیاه هستم ...

وقتی میمیرم سیاه هستم ...

ولی تو دوست سفید من ...

وقتی بدنیا می ایی صورتی هستی....

وقتی رشد می کنی سفید هستی...

وقتی زیر آفتاب می مانی سرخ هستی ...

وقتی احساس سرما می کنی آبی هستی...

وقتی می ترسی زرد هستی ...

وقتی بیمار می شوی سبز هستی ...

وقتی میمیری خاکستری هستی ...

آن وقت به من می گویی رنگین پوست ... !!!

می پنداشتم که عشق زیباست ... عاشقی زیباتر ...

 می پنداشتم که حق زیباست ... عدل زیباتر ...

 می پنداشتم که آزادی زیباست ... آزادمردی زیباتر ...

می پنداشتم که معرفت زیباست ... صداقت زیباتر ...

می پنداشتم که دین زیباست ... مذهب زیباتر...

می پنداشتم که خورشید زیباست ... ماه زیباتر ...

می پنداشتم که طاووس زیباست ...  یک رنگی زیباتر ...

می پنداشتم که خواب زیباست ... بیداری زیباتر...

 می پنداشتم که صدای نی زیباست ...  چوپان زیباتر ...

می پنداشتم که دست نوشته هایت زیباست ...  دستانت زیباتر ...

 می پنداشتم که زندگی زیباست ... با تو زیستن زیباتر...

 اما امروز می پندارم به تمام پنداشت های گذشته ام ...

 می پندارم به پنداشت هایم که درست بوده اند یا غلط ؟!

کودکی که آماده تولد بود نزد خدا رفت و از پرسید می گویند که فردا مرا به زمین

می فرستی اما من به این کوچکی و ناتوانی چگونه می توانم برای زندگی آنجا

 بروم؟ خداوند پاسخ داد از میان فرشتگان بیشمارم یکی را برای تو در نظر گرفته ام

 او در انتظار توست و حامی و مراقب تو خواهد بود.

کودک همچنان مردد بود و ادامه داد : اما من اینجا در بهشت جز خندیدن و آواز و

شادی کاری ندارم.

خداوند لبخند زد: فرشته تو برایت آواز خواهد خواند و هر روز به تو لبخند خواهد زد

 تو عشق او را احساس خواهی کرد و شاد خواهی بود.

کودک ادامه داد : من چطور می توانم بفهمم که مردم چه می گویند در حالی که

زبان آنها را نمی دانم؟

خداوند او را نوازش کرد و گفت: فرشته تو زیباترین وشیرین ترین واژه هایی راکه

ممکن است بشنوی در گوش تو زمزمه خواهد کرد و با دقت و صبوری به تو یاد

خواهد داد که چگونه صحبت کنی.

کودک با ناراحتی گفت: اما اگر بخواهم با تو صحبت کنم چه کنم؟

و خداوند برای این سوال هم پاسخی داشت: فرشته ات دستهای تو را در کنار

هم قرار خواهد داد و به تو می آموزد که چگونه دعا کنی .

کودک سرش را برگرداند و پرسید: شنیده ام در زمین انسانهای بد هم زندگی

 می کنند؛ چه کسی از من محافظت خواهد کرد.

خدا گفت فرشته ات از تو محافظت خواهد کرد، حتی اگر به قیمت جانش هم

تمام شود.

کودک ادامه داد: اما من همیشه به این دلیل که نمی توانم تو را ببینم غمگین 

خواهم بود. خداوند لبخند زد و گفت: فرشته ات همیشه درباره من با تو صحبت

خواهد کرد، اگر چه من همشه در کنار تو هستم.

در آن هنگام، بهشت آرام بود اما صداهایی از زمین به گوش می رسید. کودک

 می دانست که بزودی باید سفر خود را آغاز کند. پس سوال آخر را به آرامی از

 خداوند پرسید: خدایا، اگر باید هم اکنون به دنیا بروم لااقل نام فرشته ام را به من

 بگو. خداوند او را نوازش کرد و پاسخ داد: نام فرشته ات اهمیئت ندارد ولی 

می توانی او را مادر صدا کنی ...

                                       من همسن و سال پسر تو هستم ،

مجالی نیست تا برای گیسوانت جشنی به پا کنم

که گیسوانت را یک به یک

شعری باید و ستایشی.

 دیگران

معشوق را مایملک خویش می پندارند

اما من

تنها می خواهم تماشایت کنم.

در ایتالیا تو را مدوسا صدا می کنند

(به خاطر موهایت)

قلب من

آستانه ی گیسوانت را، یک به یک می شناسد.

آنگاه که راه خود را در گیسوانت گم می کنی

فراموشم مکن!

و به خاطر آور که عاشقت هستم.

مگذار در این دنیای تاریک بی تو گم شوم

موهای تو

این سوگواران سرگردان یافته

راه را نشانم خواهند داد

به شرط آن که، دریغشان نکنی.

دلم گرفته است
دلم عجیب گرفته است
و هیچ چیز
نه این دقایق زیبا که روی شاخه نارنج می شود خاموش
نه این صداقت حرفی که در میان دو برگ این گل شب بوست   نه هیچ چیز                                                                                                                                    مرا از هجوم خالی اطراف نمی رهاند

                                                                                              ـسهراب سپهری عزیزم-